HET IS NOG VROEG

Wanneer ik mij de dag van gisteren weer voor de geest haal en dit neerschrijf
De gedachten aan gisteren tovert weer een brede glimlach op mijn gezicht want wat was het weer leuk om dit keer met z,n drietjes een dagje Jordaan te doen.

Bij ons in de Jordaan waar de bloemen voor de ramen staan en de Amsterdamse humor nooit verloren gaat zolang de lepel in de brijpot staat
HATSJEE......

Drie oud buurmeisjes die op het zelfde stukje Jordaan zijn geboren en getogen gaan een dagje uit.
Met de één heb ik vorig jaar een dagje thuiskomen gedaan en dat is zo goed bevallen,dat we nu hebben besloten om het andere buurmeisje ook uit te nodigen om dit dagje nostalgie te delen.
Zij vindt het helemaal leuk en gaat ervoor net als wij. Ik heb haar 48 jaar niet gezien.

There is no such thing as time there is no time

En dat blijkt ook wel wanneer wij elkaar uitbundig begroeten en hartelijk omhelzen op de brug over de gracht waar wij alledrie menig voetstapje hebben liggen.

"Koffie meiden ???"schal ik ,wetende dat wij hier alledrie wel aan toe zijn.

Op de hoek van de gracht,zit "café Sonneveld"
recht tegenover het stoepetje van ome Keessie en hier stevenen wij op af wetende dat de koffie daar prima is en de huisgemaakte appeltaart met slagroom en kaneelijs ook.

Er is plek zat,het is nog geen lunchtijd dus wij nemen uitgebreid plaats.
En dan begint het geratel en het houdt niet meer op want wanneer je elkaar zo,n lange tijd niet meer gezien hebt, wil je toch weten hoe het de ander in zijn/haar leven is vergaan.

Dit is toch zo leuk !!! Dit is dus in ons geval dan, geen ouwe jongens,maar ouwe meiden krentenbrood in ons eigen taaltje en natuurlijk dwars door elkaar heen, maar wij verstaan elkaar letterlijk en figuurlijk.
Zelfs het bedienend personeel dat hier noodgedwongen deelgenoot van wordt, geniet van achter de tapkast mee van onze belevenissen en hebben ook een glimlach op hun gezicht.

Er is veel bij te praten en wij hebben herinneringen zat om te delen. Dus het "weet je nog wel van toeneerst en van en dat " en zo gaat het maar door.... Ja.. Wij zijn helemaal op dreef en voelen ons alle drie als vissen in het water.

Toch komt de tijd van afrekenen en gaan we de buurt onveilig maken. Ik heb een missie en wil iets speciaals kopen vandaag.Daar ga ik voor en voor de rest laten wij het allemaal maar over ons heenkomen.

Buiten op de brug staat een gids in het Engels een aantal dingen uit te leggen aan een horde toeristen die braaf knikken en hem ( uiteraard op zijn woord geloven). 

Nou wij niet !!! "Hij liegt ! zeg ik tegen mijn twee medestanders mij onderwijl tussen de groep plaatsend."Onze jongens waren nooit dronken en gooiden geen fietsen in het water !!??" En zwemmen kun je hier ook al niet !! "Nooit gehoord van de ziekte van Weil ? Luillebol ?" 

Wij gieren het uit van de pret en blijven gewoon nog even staan om zijn verhaal af te luisteren. 
Als de meest bijdehande van ons drie ontdekt dat de man een behoorlijk geldbedrag aan fooi ontvangt roept zij licht verontwaardigd in het onvervalst Amsterdams "Nou dat ken ik veel beter seg ,so wil ik ook me geld wel verdiennuh !!" Liegend rijk worduhh.. hahaha "

Er loopt een Duits echtpaar voorbij en ik roep zachtjes... "En me fiets wil ik ook trug en vlug !! "

Nou de toon voor vandaag is helemaal gezet. Dit voorspelt een werelddag te worden en deze is al begonnen.
We besluiten "ons grachhie" te verlaten en kuieren richting Rozengracht. 
Daar liggen ook héél veel jeugdherinnering.De dames spreken over de vroegere verkeringstijden (zo hoor je nog eens wat Josephien !) en de dansavondjes in  gebouw "de Zaaier"en ik vertel ze en passant dat ik daar als kind nog heb meegedaan aan een uitvoering op de accordeon o.l.v Dhr. Redeker die toen mijn muziekleraar was.
De fijntjes ( lees zachte puntjes) die wij bij hoge uitzondering mochten kopen bij het bakkertje dat er nu nog steeds zit.
"Kijk ! daar is de winkel van .. daar heb ik nog een blauwe maandag achter de toonbank gestaan"
"En daar aan de overkant was de wasserette van m,n moeder " en zo babbelen wij en wandelen wij de Rozengracht op en neer.
Wat is dit leuk ! Zo'n tochtje jeugdsentiment.We hebben er alle drie lol in en weten alledrie nog héél veel van vroeger.

Ik vind wat ik zocht in een héél leuk winkeltje"Koud kunstje" heet het en de meiden zijn het er helemaal mee eens. Dus missie geslaagd.
Dan wordt het tijd voor takkenthee ( verse muntthee) en een lekker broodje. 

Bij "broodje Mokum" die zitten in het oude pand op de hoek waar vroeger Jamin zat en waar ik jawel ook weer eens een korte tijd een baantje achter de toonbank had.
En laat daar nu de jongste dochter de scepter zwaaien van de ons alledrie welbekende "tante Marijke" mijn oude tekenlerares die anderhalf jaar geleden is overleden.
En oh wat heeft zij veel weg van haar moeder.
Wij hebben alle drie hele goede herinneringen aan haar  en dat moet voor haar als dochter toch leuk zijn om te horen. Een van ons heeft nog een tekening die tante Marijke ooit van haar heeft gemaakt.

Kijk ! dat schept onmiddellijk weer een band.
 Ach Jordanezen onder elkaar nietwaar.
Een lekker broodje halfom fietst er wel in en een stokbroodje brie ook.
Gezelligheid kent geen tijd,maar het is toch later dan we dachten, dus moeten we gaan nadenken over de terugreis.

                "spoort u wel? of spoort u niet "

De meest verwende van ons drie belt haar man.Of hij haar even kan komen halen !!
De hele zaak geniet mee van dit gesprek want die lieverd gaat dwars door de geluidsbarrière  en vermaakt daarmee ook het voltallige publiek.
"Ben jij niet toe aan een paar Philipsoorbellen ??"opper ik voorzichtig.

"Nou die kan ik niet hebben, want me stijgbeugel
gaat open dicht ,open dicht "daarbij maken haar twee handen het gebaar van open en dicht in de lucht. Het publiek geniet...
"Je stijgbeugel ??"zeg ik terwijl ik de ogen zoek van andere vriendin voordat mijn lachspieren in de kramp schieten.
"Ja ja !! benadrukt zij bovenstaande. Dat zit in je oor en ik kan alleen maar een implantaat achter m,n oor krijgen.
Maar daar begin ik niet an,ga je weg zeg !!!! " Ik ben hartstikke doof aan die ene kant ( ja... dat hadden wij al gemerkt en de klanten van deze zaak ook  haha) 

Ik hou het bijna niet meer droog.. mijn lachspieren zijn zwaar gekneusd en andere vriendin ligt ook in een lachstuip. 
Het publiek applaudisseert nog net niet.
Wij moeten ook even zwaaien in de telefoon naar de man van ... 
Gaan nog even plassen en dan richting bus en tram.
De lieverd achterlatend met een peukkie op het terras. Daar wacht zij op haar prins op het witte paard tot hij haar ontvoerd naar huis.
We omhelzen elkaar bij het afscheid net zo hartelijk als bij het begin van ons avontuur en spreken af om dit minstens tot ons tachtigste één keer per jaar te herhalen.
Want dit is zo waardevol en zo warm. Volgens mij gaan wij alledrie met een stukje toegevoerde waarde naar huis.

Wanneer ik in de trein zit op de terugweg naar mijn woonplaats kom ik hetzelfde echtpaar tegen van vanochtend waarvan de man tegen mij zei " mevrouw,wat heeft u een mooie jas aan "
"Heeeee "zegt de man "vanochtend hebben wij u ook gezien. En u heeft nog steeds dezelfde mooie jas aan"
Ik glimlach en bedank hem voor het compliment.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~