SOMS ZIT HET MEE

en soms zit het tegen.
Gisteren keek ik in mijn koelkast en die was (na 
2 weken ziek zijn) bijna helemaal leeg.
En ik heb zo'n hekel aan misgrijpen!

Dus trok ik de stoute schoenen aan en dacht "Kom laat ik eens een frisse neus gaan halen en met Heliosje (die al die tijd ook heeft stilgestaan) boodschappen gaan doen bij de kruidenier die het meeste lief is voor mijn portemonnee.

Ik was gisteren redelijk bijtijds op en nadat ik eindelijk weer eens aangekleed en opgetut was,ging ik met een keurig boodschappen lijstje op stap.
Mijn wonder op wielen start.En het motortje loopt als een zonnetje.Wat is dat toch heerlijk!
Dit is mijn stuk vrijheid en ik ben nog elke dag de koningin te rijk met dit puike wagentje,waarvoor ik jongste zoon nog steeds héél dankbaar ben. 

Het is heerlijk rustig wanneer ik de winkel binnenstap,maar kennelijk hebben meer mensen deze vroege boodschappen gedachten gehad en stroomt de winkel achter mij ter plekke vol ! Dat heb ik nu altijd ! Wanneer ik rustig ergens in een winkel sta te kijken is binnen no time de winkel vol ( honing aan m,n gat !?? verdomd als het niet waar is.) 

Ik werk op mijn gemak het lijstje af en merk dat ik vergeten ben de grote tassen vanuit de auto mee te nemen (  door het virus aangetaste hersenen werken nog niet zo goed.) Hetgeen betekent dat ik bij de kassa eerst weer alles in het karretje moet zetten om het daarna bij de auto over te pakken in grote boodschappen tassen. Tja ! Wie zijn hoofd niet gebruikt...??? Allemaal dubbel werk. Enfin... 
Deze winkel is door mij geplunderd! Op naar de volgende, want wat ze in de ene winkel niet hebben,dat hebben zij in de andere winkel wel.

Als ik denk alles bij elkaar te hebben gesprokkeld, dan kom ik bij de auto, tot de ontdekking, dat ik brood vergeten ben mee te nemen. Nu ja, ik moet het karretje toch nog terug zetten en dan race ik toch nog even de winkel in ( waar het overigens ook behoorlijk druk is nu) ik vis twee halve broden uit het schap en reken snel af bij de pin-kassa.
Wanneer ik dat gedaan heb, zie ik vanuit mijn ooghoeken de roos van mijn moeder staan, de "Avalanche". 
Ik heb haar de afgelopen tijd wat verwaarloosd
wat bloemen betreft, dus ik neem een dikke bos mee en zet die thuis in een grote vaas. Ter ere van mevrouw "mijn moeder"!
Ik zet ze zo neer, dat zij er het volle zicht op heeft vanaf haar portretje dat staat op de rand boven mijn bed. "speciaal voor jou Mam!Verwendag vandaag.

Als ik alle boodschappen ingeruimd heb en het karretje en de tassen weer naar beneden heb gebracht,dan merk ik dat ik doodop ben, op over en uitgevloerd.Nee,echt beter ben ik nog niet.Dit virus heeft er behoorlijk ingehakt! Ik blijf alsmaar een rare hoofdpijn houden en heb last van mijn ogen en oren,bijholten en voorhoofdsholten.
Alle spieren en gewrichten werken nu ook niet bepaald mee....
Maar ik doe mijn best om me in ieder geval beter voor te doen, of te gedragen ( flauw woordgrapje)
Maar misschien doet een bezoekje van G,mijn wandelmaatje mij wel goed.En dat klopt helemaal.
Wij drinken de lekkerste cappuccino van de wereld, want die maak ik tegenwoordig. Met een cakeje erbij ( die dingen eet ik echt nooit!) en wij hebben het gewoon gezellig.ik krijg van haar vitamine L en vitamine A en ik leer haar weer wat foefjes voor op de computer.
Zo voedt je elkaar,dat is goed en dat houdt de boel in balans.

In het kader van aansterken, heb ik een levensgrote biefstuk gekocht en als G weg is, dan bak ik het ding, maak er verse kruidenboter bij en eet deze lekkernij met een doosje champignons. meer heeft dit mens niet nodig.

Ik besluit dat ik nog even niet ga zwemmen deze week want dat is nu, net even teveel van het goeie vrees ik.In plaats daarvan ga ik even naar het dorp op de fiets, ik moet iets afgeven op het postkantoor en nog wat andere noodzakelijke boodschapjes doen. 
Mijn lijf protesteert hevig. 
Dit vinden mijn benen en voeten niet echt leuk en die schieten dan ook bij de minste beweging in de kramp. In de winkel sta ik tegen de toonbank aangeleund om mijn pijn te verbijten,omdat die bijna ondraaglijk is, mijn kuit is op dat moment helemaal verkrampt als in een zweepslag tot mijn knieholten aan toe. Het zweet staat op mijn voorhoofd en ik heb nog maar één gedachte en dat is na deze boodschapjes,zo snel mogelijk naar huis want ,dit is niet om uit te houden.

Thuis trek ik mijn laarsjes uit,dat geeft iets van verlichting en ga eerst maar eens even zitten.

Ik kom tot de ontdekking, dat de pyjama die ik heb gekocht,niet past. Dus daar moet ik weer voor terug.maar niet meer vandaag oh jee nee! Dat kan ik niet meer opbrengen. Ik doe mij wel voor als een hele Piet, maar ik ben het eventjes nog niet.

Ik kook een mega grote pan stamppot rauwe andijvie en heb nog een portie voor I dat neem ik morgen mee en een portie voor mezelf voor in de vriezer.Vanavond stel ik me tevreden met een boterham,( niks mis mee!) 

Enfin ik doe het verder rustig aan. Tot aan het weekeinde, kijken of ik dan weer kan wandelen en dan mag ik maandagmorgen eindelijk naar de tandarts voor het passen en meten van mijn nieuwe brug.
Morgen ga ik wel een paar uurtjes naar de "paintersisters" en vrijdag zal ik hier in huis de boel toch een beetje moeten kuisen.Zaterdag verplichte rustdag en zondag ?? Stoksjokken.Als ik me goed genoeg voel.

De geest wil wel, maar het lijf even niet. Ja..dit is een hardnekkig virus.
Ik ben nu toe aan een middagslaapje.... 
Tot later...

****************************************