WAT FIJN DAT ER MENSEN ZIJN

Die met je meedenken. Mijn Penoza verslaving is inmiddels helemaal een feit en ik heb vrees ik buufje L ook aangestoken.

Een mede revalidant heeft inmiddels deel 3 voor mij gedownload en als het volgende week regent ofzo, dan gaan Buufje L en ik hier weer uitgebreid van genieten...

Ik baalde gisteren als een stekker en ging vannacht pas om 3 uur naar mijn bed. Ik was alle foto's van mijn verblijf in de Trappenberg kwijt.... weg !! foetsie!! opgelost in het niets, nergens meer te vinden.... 

Ik snap nog steeds niet hoe het kan.Dit ging mijn verstand even te boven, maar na veel  creatief denkwerk  en geknutsel 
heb ik het toch weer voor elkaar...ze staan er weer op gelukkig !!

Dat heeft wel het nodige bloed, zweet, tranen en uren gekost...maar ze zijn er weer... pffff
Alles zit weer netjes in de map "verblijf Trappenberg".....

Wat een gedoe zeg !!! En ik ben natuurlijk zo perfectionistisch ,dat het af moet en meteen goed graag.Ik heb alles nu op mijn losse harde schijf gezet er een back up....

van gemaakt, ben de hele dag hiermee zoet geweest, maar mij kan niets meer gebeuren.

Alle voorbereidingen voor mijn vertrek zijn getroffen.... Ik heb 40 pakjes ingepakt

en ook nog een speciaal rietje voor meneer ( spastisch is fantastisch !!! Zijn eigen woorden !! ) en ga er gewoon vanuit dat dit rietje wel gebruikt wordt,want dat andere ding was zo'n gedoe !!

Het geeft me wel een ambivalent gevoel,dat dit mijn laatste week intern is. Deze 8 weken zijn omgevlogen en ik heb er veel aan gehad... Ik kan weer normaal lopen,fietsen ,zwemmen.... en niet geheel pijnvrij,maar ik weet er wel anders mee om te gaan... Dankzij alle lieve hardwerkende, zorgzame, hulpvaardige en fantastische mensen die dit revalidatie ziekenhuis maken tot wat het is ... Een veilige haven voor alle revalidanten...
Chapeau voor iedereen... en dank, oprecht héél veel dank.....

Ik ga na deze week nog wel 8 weken extern (ze houden me  goed in de gaten ) en dan mag ik letterlijk en figuurlijk weer op eigen benen staan.
Ik voel me nog steeds héél bevoorrecht dat ik deze kans heb gekregen...en daar aan mijn herstel heb mogen werken.
Dit was en is nog steeds een kans uit duizenden....


En ohhhhh wat ga ik al die lieverds straks missen !!!!!

****************************************