Hoofdstuk 4



                              
                         HET SCHRIJVERSCAFÉ

Dat wordt gehouden aan een lange tafel in een grote nis van het restaurant, biedt ruim plaats aan een flink aantal mensen.

Wij zijn ongeveer met 12 deelnemers en een schrijfcoach.

Waarschijnlijk had ik hier een iets andere voorstelling van, want dit voelt voor mij een beetje als een teleurstelling dus is dit niet waar ik me zo op verheugd had.Maar dat ligt geheel aan mij.

Ik had de indruk dat wij, middels eens aantal trefwoorden ( aangereikt door de schrijfcoach) in rap tempo een kort verhaaltjes mochten schrijven met een aanvang, toewerkend naar een plot met een maximum aantal woorden.
En daarna konden uitwisselen met elkaar.

Waarom ik die indruk had ??? Waarschijnlijk omdat ik in de wandelgangen zoiets had opgevangen door iemand die dat bij het schrijverscafé van zijn keuze (er waren er meer gedurende deze dag) wel had mogen doen.En die daar reuze enthousiast en zéér tevreden over was.

Maar niets is minder waar, wij mogen op de schrijfcoach allerlei vragen afvuren die ons te binnen schieten over allerlei onderwerpen betreffende het schrijven zoals,waar heb je moeite mee? Waar loop je tegenaan gedurende je schrijf proces? enz. Deze vragen worden dan zoveel mogelijk door haar beantwoordt,maar ik merk op dat een aantal mensen niet echt goed aan bod komen.Hetgeen ik persoonlijk jammer vind en mij niet zo snel meer zal doen besluiten de keuze nog eens te laten vallen op...

Ik heb wel goed geluisterd oh ja ! zeker wel en ben tot de conclusie gekomen, dat ik nog niet rijp ben voor en me niet ga koppelen aan een schrijfcoach.
En ik ben niet de enige die er zo over denkt, want de jonge vrouw die naast mij zit voelt en denkt hetzelfde kom ik later achter wanneer we weer naast elkaar zitten, in de grote zaal tijdens
het interview met schrijver, 

                   
                   ABDELKADER BENALI      

             

Wat een gepassioneerd verhalen verteller ! Wat een open, inspirerend en enthousiast interview... Hier geniet ik dubbel en dwars van en ik zit bijna op het puntje van mijn stoel om vooral maar niets te hoeven missen.

De zaal is muisstil wanneer hij vertelt over het boeiende van schrijver zijn.Dat jijzelf je beste inspiratiebron bent en dat je door moet zetten ook al denk je dat het niet lukt. Dat je het kunt !! dat geloven in jezelf je grootste kracht is. 


Hij verhaalt over zijn debuutroman "bruiloft aan zee" 1997 die na een lange en moeizame aanloop gepubliceerd werd.

Hij raakt in vervoering wanneer hij spreekt over de Marokkaanse stad Tanger, over de bijzondere kleurschakeringen van deze oude stad.

En zijn zielverbinding met de schilder  Henry Matisse die hem middels het schilderij dat de cover van zijn boek siert, Tanger laat zien door zijn ogen.

Vrijwel meteen na uitgave word hij genomineerd voor de "libris Literatuur Prijs"die hij in 2003 ook krijgt bij het verschijnen van zijn tweede roman
  
                         "de Langverwachte"

Hij vertelt met veel verve over zijn passie voor het marathon lopen,dat dit voor hem een van de manieren is om zijn hoofd leeg te maken.

Hij vertelt met warmte en liefde over zijn dochtertje en zijn vrouw.Kortom de hele zaal (incluis mijzelf ) hangen aan zijn lippen.
Wat een gepassioneerd en bevlogen mens.

De tijd is om.

Maar gelukkig mogen er na het interview vragen vanuit de zaal gesteld worden.Hier wordt gretig gebruik van gemaakt.

De techniek staat in deze ook weer voor niets. 
Er is een soort van zachte grote schuimrubberen dobbelsteen die naar de vrager in de zaal wordt gegooid, daarin zit een microfoontje en zo kan iedereen alles horen wat er gevraagd en gezegd wordt.Héél handig!

Na het vragenrondje, worden er een aantal gesigneerde boeken verloot onder de mensen die een foto hebben ingestuurd van hun schrijfplek. 
Mijn buurvrouw rechts van mij veert enthousiast op en roept "Ik heb' m..ik heb 'm ik heb een boek gewonnen"! En terwijl ze ( haar rugzak achterlatend) richting het podium loopt roept ze wanhopig omkijkend naar mij "ik ben mijn armband kwijt ohhh ?! en deze is me zo dierbaar !!??"

De meneer naast haar en ik duiken elk onder een stoel.En ja hoor!! daar ligt het kleinood.
En terwijl de zaal leegloopt pak ik de rugzak ,loop naar het podium steek de armband in de lucht en zet haar rugzak op het podium neer. 
"Ohhh wat lief !! Dank je wel en ook nog mijn rugzak??!!" zegt ze. 

Ik denk kleine moeite groot plezier.

Wanneer ik de trap op loop richting uitgang zaal, loopt de schrijver mij voorbij.Ik hou hem staande en vraag of ik hem een hand mag geven en complimenteer hem met het feit dat hij zo'n gepassioneerde verhalenverteller is.

Wanneer hij niet veel later achter zijn boekenstand (met een stralende glimlach) zijn pennenvruchten staat te signeren. wacht ik tot de ergste drukte voorbij is en koop twee boeken.
Een voor MIJN marathonloper en een voor mijn keukenprinses.
Hij signeert ze beiden en zet er voor allebei een kleine persoonlijke noot in.

Dan wordt het tijd om naar huis te gaan,hoewel het programma nog niet helemaal afgelopen is.

Voor de liefhebber, komt er nog een half uurtje cabaret met de tekst "schrijven is emotie".
Maar ik pas en ben verstandig. 
Ik heb genoeg indrukken op gedaan om vandaag met een vol hoofd en een goed gevoel huiswaarts te keren.

Zo'n evenement is zeker voor herhaling vatbaar.



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~