WAT ZIJN WIJ MEISJES

toch vreemde wezens en wat moeten wij op deze aardse reis toch véél leren om tot onze werkelijke kern te komen.

Ik ben woensdag in het zwembad om te trainen en er zwemt in ons groepje een dame met een hele lieve en zachte uitstraling.Zij heeft iets ingetogens en sereens en dat raakt mij.

Zij heeft een paar schattige oorbelletjes in ( voor zover ik dat dan kan zien zonder bril he?) alle kleuren van de regenboog schitteren voor mijn ogen. Niet TE maar in eenvoud prachtig ,ze passen bij haar zeker wat kleur betreft en het lijkt wel alsof de oorbelletjes willen zeggen,dat zij in tegenstelling tot wat de buitenkant doet vermoeden, van binnen eigenlijk een héél kleurrijk persoontje is.

Nu geef ik graag complimentjes als ik iets echt leuk en of mooi vind.Dat maakt mensen blij en het kost niets. En ikzelf word hier ook altijd een beetje blij van. Dus zeg ik spontaan "Mevrouw, wat heeft u een schattige oorbelletjes in !"

Waarop ik vervolgens op verontschuldigende toon beantwoord word met een "Dank je wel, wat lief dat je dat zegt. Maar het zijn maar hele goedkope oorbelletjes hoor en ze zijn dus niet zoveel waard,niemendalletjes dus".

Ik kijk haar lichtelijk verwonderd en verbaasd aan.
En vraag haar ( gewoon omdat ik het niet laten kan ,noem het maar nieuwsgierigheid ) waarom ze dat zegt ? 

Dat ontkracht het spontaan gegeven compliment en verteld intussen aan mij een heleboel over haar. 

Enigszins in verwarring gebracht corrigeert ze zichzelf. en zegt "Tja dat snap ik eigenlijk ook niet?? Waarom ik dit doe?? Raar he ?? "en ik zie dat ze nadenkt.

"Het is gewoon een kwestie van ontvangen,meer niet"zeg ik tegen haar en besef wel degelijk op dat moment ,dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan.
Ik leg haar uit, dat ook ik heb moeten leren ontvangen en dat mijn leven daardoor veel rijker is geworden in alle opzichten.

Ik vertel haar, wanneer de les is afgelopen en zij naast mij komt staan in het ondiepe water,dat het zo jammer is,dat velen van ons niet of nauwelijks is bijgebracht dat wij een gevoel van EIGEN waarde mogen hebben en dat,dat niets,maar dan ook niets met welke vorm van egoïsme heeft te maken.
Maar dat wij juist daardoor leren om op ons zelf te vertrouwen,in plaats van ons afhankelijk op te stellen naar hetgeen de ander doet of zegt.En ons constant kleiner  maken en voordoen dan dat wij zijn.

Waarom zijn wij vrouwen in het algemeen toch zo bang voor onze grootsheid ? 
Is het onze generatie vrouwen? Staan de jongere vrouwen vandaag de dag wel meer in hun kracht en in hun licht ?

Na het afschuwelijke gebeuren in de Duitse stad Keulen tijdens de viering van oud en nieuw,ben ik hier van overtuigd.
Zij hebben de moed en de durf gehad aangifte te doen van dit vreselijke misbruik.
Hoeveel vrouwen van onze leeftijd is hetzelfde overkomen en hebben vanuit een laag gevoel van eigenwaarde en de kritiek van anderen ( het zal je eigen schuld wel zijn ! Je zult die mannen wel hebben uitgedaagd ! ) zichzelf niet vertrouwd en daarop geen aangifte gedaan. Ik ken ze en ik ken er aardig wat.
Ik ben trots op deze jonge vrouwen die voor zichzelf durven opkomen en dit niet pikken. Uit zelf respect !

De mevrouw van de oorbelletjes,heeft veel om over na te denken, zij is aangeraakt en aangedaan op een positieve manier en een beetje dichter bij zichzelf gekomen.
Zij zegt mij een beetje nadenkend en verstrooid gedag. 
Maar ik weet zeker,dat zij het eerstvolgende complimentje dat zij krijgt gewoon ( ook al is het misschien een beetje eng de eerste keer) zonder tekst en uitleg in ontvangst gaat nemen. Chapeau!
lieve dame. 

 Mooie vrijdag allemaal

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~